Hoe anders had Nederland er nu uit gezien als toenmalig staatssecretaris Aad Kosto van Justitie zich niet had laten chanteren en de vergunning van de postcode-cowboys had ingetrokken. Hij liet ze echter ongemoeid, want de loterij pompte talloze miljoenen in Vluchtelingenwerk. Geld dat Kosto vrij had moeten maken op zijn eigen begroting als de Postcodeloterij er niet meer was. Deze en talloze andere anekdotes staan in het boek Mannen van de Droomfabriek, dat in 2015 verscheen maar nog altijd zeer de moeite waard is.
Het boek, over de oprichting en explosieve groei van de Postcodeloterij, leest als een handboek netwerkcorruptie. Bekende Nederlanders, politici, leden van het Koninklijk huis van Willem Alexander en Máxima tot Mabel en Beatrix; allemaal zitten ze in de goedgevulde zakken van Poelmann en zijn maatjes, die zich profileren als het ministerie van Goede Doelen maar niet meer zijn dan gewiekste zakkenvullers die zelf hun belangrijkste goede doel zijn.
Alle zogenaamde crises waar Nederland onder gebukt gaat, van stikstof, tot migratietsunami, tot woningtekort, zijn veroorzaakt door de Postcodeloterij. Collateral damage, zoals de Amerikanen dat noemen. Poelmann is geen wereldverbeteraar maar een ordinaire lootjesverkoper. Dat en niet anders is zijn doel. Om dat te bereiken heeft hij goede doelen nodig als afleidingsmanoeuvre terwijl zijn geldpers in stilte draait. Goede doelen die hij groot maakte of zelf liet ontstaan. De alarmistische verhalen over klimaat, stikstof, armoede, natuurschade die goede doelen een bestaansrecht geven pompt de propagandafabriek van Poelmann al jarenlang de wereld in, want onrust bij de bevolking = meer lootjesverkoop.
Hele column is hier te lezen voor leden van Club van Dwarskijkers. Lid ben je al voor 15 euro per jaar (incl. BTW). Daarmee steun je mijn werk en mis je niks!