Wat een Mooie Dag! Wakker geworden in een land dat eindelijk weer als mijn land voelt. En wat een verschil gisteravond met de uitslagenavond van 2021 toen Rick en ik Caroline van der Plas live in de Exitpolluitzending van Op z’n Kop hadden, toen ze nog niet door de media was ontdekt.
Ik schreef in maart 2021 deze column in De Telegraaf over mijn stem voor Caroline:
De eerste dag dat ik geen VVD-stemmer meer was kwam Caroline van der Plas op de trekker aan op het Binnenhof en wist ik dat mijn stem goed terecht is gekomen. Bijna alle andere mediamensen zijn juichaapjes van Sigrid Kaag maar ik schreeuwde Caroline [niet Karolien maar Kèrolaine] met haar BoerBurgerBeweging naar Den Haag.
Voor het eerst van mijn leven ben ik landelijk geen VVD-stemmer meer. Omdat ik iemand die zo vaak liegt dat we het niet eens meer opmerken, iemand die burgers vermorzelt met bureaucratie en politiegeweld loslaat op mensen die het niet eens zijn met zijn beleid, niet kan belonen met mijn stem. Ik sta daarin nog steeds een beetje alleen in het VVD-bolwerk waar ik woon. Een vriend (vrijstaande villa, dikke BMW X5 onder de kont) legde me uit hoe dat komt: ‘de meeste VVD’ers die ik ken hebben het goed en vinden het wel best. Die willen geen verandering’.
Ik heb het ook goed maar misschien ben ik dan toch socialer dan ik dacht, want ik zou willen dat iedereen het goed heeft. Ik gun alle kinderen de jeugd die ik had en veel mensen het leven dat ik heb. Geen gouden lepel, maar nooit geldzorgen en al jong het besef dat je moet werken als je wat wilt bereiken. Dat deden we met alle buurtkinderen in de kas van Dirk en Bep. We verspeenden petunia’s, plukten tomaten en reden met de kruiwagen af en aan over het smalle bruggetje om de grote hopen potgrond die aan de weg waren gestort de kas in te kruien. Nu zou dat misschien kinderarbeid heten maar in de jaren tachtig kon dat gewoon.
Er bleef genoeg tijd over om hutten bouwen, slootje te springen, stalfeesten te organiseren en snoeken te vangen in de sloot naast ons huis. ’s Winters schaatsten we op de plas, ’s zomers kampeerden we bij elkaar achter in het land in een afgedankte tent. Later bouwden we ’s winters onze crossauto’s en trokken we ’s zomers het hele land door naar de wedstrijden. Of nou ja, niet het hele land. In Amsterdam en Den Haag autocrossen ze niet. Dat doen ze in het Randland, niet in de Randstad.
Caroline gaat in Den Haag niet alleen voor de boeren en tuinders vechten. Ze vecht voor het platteland en het vergeten volk daar. De negen miljoen mensen die Den Haag niet ziet. De negen miljoen mensen die Hilversum ondertitelt als ze eens in beeld komen. In het verkiezingsprogramma van de BoerBurgerBeweging staat een inboergeringscursus. Caroline wil haar 149 collega’s in de Tweede Kamer verplicht een week op stage sturen bij een boer. Sylvana melkt de koeien en Sigrid mest de stal uit op haar hagelwitte campagnesneakers. Ik verheug me nu al!
Maar vooral gun ik de mensen in de Randstad iets van het Randlandleven dat Caroline probeert te behouden. Kleine scholen, buurtwinkels, een ziekenhuis waar mensen werken die je kent, nabuurschap. Ruimte voor kinderen om hutten te bouwen. Sloten en vijvers om snoeken te vangen. Ik wil graag dat Caroline een wetsvoorstel doet voor een verplichte jaarlijkse autocrosswedstrijd in elk stadsdeel. Ploeg maar wat speelveldjes met rubberen tegels om en leer stadskinderen dat gevaar leuk en leerzaam is en veiligheid verstikkend. Een beetje meer platteland in de stad. Dat zou voor iedereen beter zijn.
