Ik ben terug bij Mar Menor. Bijna tien jaar geleden bracht een zeilreis me naar hier en schreef ik verder aan het boek dat al even stillag omdat ik niet wist hoe het af moest lopen. Ineens, hier in deze bijzondere lagune in Zuid-Spanje, drong het tot me door. Ik wilde gaan Leven als Jarmund.
Want je wilt niet terug. Je wilt verder, naar waar je nog niet was, schreef ik op de eerste pagina.
Ontsnapt uit mijn Unox relatie was ik aan het ontdekken hoe een leven in vrijheid eruit zou kunnen zien. Moest ik niet op een zeilboot de wereld verkennen? Met zeilen ben je afhankelijk van de natuur. Wij moderne mensen zijn die afhankelijkheid niet meer gewend. Het maakt je nederig. Je bent je veel meer bewust van de kracht en onvoorspelbaarheid van de elementen. Als je op het bankje in de kuip of aan het dek ligt, de zon op je gezicht met je ogen dicht, voelt het alsof moeder aarde je in haar armen optilt en zachtjes heen en weer wiegt.
Ik leefde een aantal jaren als Jarmund. Soms op een zeilboot, meestal niet. Ik ging wel op een boot wonen, maar gewoon veilig in Loosdrecht. Mijn leven nam andere wendingen dan ik mezelf had beloofd. Is a dream a lie if it don’t come true, zingt Bruce Springsteen. Een zin waar ik de rest van mijn leven op zal kauwen zonder ooit het antwoord te vinden.
Voor het eerst sinds corona ben ik weer op reis. Nu pas ja. Ik ben in de lockdowns als QR-weigeraar zo gewend geraakt aan een leven als uitgestotene dat het nog steeds voelde alsof reizen niet voor mij was. Dat ik daar niet meer aan mee mag doen. Dat is voor de brave mensen, de mondkapjesdragers. Zoals we als QR-weigeraars aan zoveel dingen niet mee mochten doen en de rest van de wereld dat maar gewoon vond.
Ik voel nu pas hoe vreselijk ik het miste om op pad te zijn en rond te reizen zonder plan of doel. Een wake-up call wel, zo makkelijk wen je dus aan het afnemen van je vrijheid. Mensen zijn flexibel en veerkrachtig, passen zich snel aan en accepteren het ‘nieuwe normaal’ als een gegeven. Dat is een waardevolle overlevingsstrategie: tel je zegeningen, kijk naar wat er nog wel kan. Ik ken het als chronisch zieke maar al te goed. Maar het is ook een valkuil. Tevreden zijn met wat je hebt, niet groter durven dromen. Netjes de regels volgen, comfortabel meehobbelen met de rest. Niet afslaan naar de paden die je nog niet kent. Een schip is het veiligst in de haven, maar daar is het niet voor gebouwd.
Je wilt niet terug, naar waar je al was. Toch zit ik alweer vijf jaar in een Unox relatie -maar dan leuker en beter- en mijmer aan de rand van Mar Menor over het jaar dat vandaag voorbij is. Een turbulent jaar voor mij. Met verdriet dat ik niet aan zag komen, nieuw leven in ons leven, grote besluiten, ontworteld voelen, dingen los en achter laten. Gelukkig met veel liefde. Liefde blijft het medicijn tegen alles.
Het was ook het jaar waarin ik eindelijk mijn eigen site kreeg. Een plek waar ik kan publiceren wat ik wil, wanneer ik wil. Met mijn Club van Dwarskijkers. Het heeft me zoveel meer gebracht dan ik dacht en ik ben nog maar net begonnen. Hoogtepunt van het jaar was voor mij de zomerse finale van Op z’n Bek in Loosdrecht. Wat een feest was dat! Rommelig, gezellig en nieuwswaardig. Ik wil jullie bedanken voor alle aandacht, feedback, tips, meeleven en support. Het voelt alsof ik gedragen word en dat maakt het mogelijk om te blijven strijden voor vrijheid. Want vrijheid is je belangrijkste bezit. Vergeet dat nooit.
Ik wens ons allemaal een avontuurlijk 2023!